-
1 ugodzić
(ugodzę, ugodzisz)* * *pf.1. lit. (= trafić) hit, strike.2. pot. hire.pf.(= dojść do porozumienia) reach a compromise l. settlement.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > ugodzić
-
2 ug|odzić
pf Ⅰ vt 1. książk. (trafić) to hit, to strike- ugodzić kogoś nożem to stab sb with a knife- został ugodzony kulą w serce the bullet hit him in the heart2. przen. (dotknąć) przemiany na rynku ugodziły w małe firmy changes in the market hit small companies hard- ugodzić w czyjeś serce to rend sb’s heart książk.- ugodzić w czyjś honor to be a blow to sb’s honour- ugodzić kogoś złym słowem/spojrzeniem to wound sb with angry words/with an angry look- wiadomość o chorobie syna boleśnie ją ugodziła the news of her son’s illness was a terrible blow3. przest. (nająć) to hire- ugodzić robotników do kopania kartofli to hire workers to dig potatoesⅡ ugodzić się 1. (zranić się) to hurt oneself- ugodził się nożem w rękę he hurt his hand with a knife2. (dojść do porozumienia) to agree- ugodzili się bez sądu they settled out of court- ugodzić się o cenę czegoś to agree on the price of sthThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > ug|odzić
-
3 pchnąć
1. -nę, -niesz; imp - nij; vb od pchać 2.(nożem, sztyletem) to stab* * *pf.-ij1. zob. pchać.2. (= ugodzić) stab; pchnąć sztyletem/nożem stab with a dagger/knife.3. (= wysłać) dispatch.4. wulg. (= przelecieć) poke.pf.1. zob. pchać się.2. (= zadać sobie pchnięcie) stab o.s.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > pchnąć
-
4 pch|nąć2
pf (pchnęła, pchnęli) Ⅰ vt 1. (wysłać) to dispatch [depeszę, posłańca] 2. (ugodzić) to stab- pchnąć kogoś nożem to stab sb with a knifeⅡ pchnąć się to stab oneself (czymś with sth)The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > pch|nąć2
См. также в других словарях:
ugodzić — dk VIa, ugodzićdzę, ugodzićdzisz, ugódź, ugodzićdził, ugodzićdzony 1. «uderzyć kogoś, trafić czymś w kogoś, w coś; uderzywszy zranić, uszkodzić» Został ugodzony kulą w serce. Drzewo ugodzone pociskiem. Ugodził niedźwiedzia siekierą. 2. pot.… … Słownik języka polskiego
strzał — m IV, D. u, Ms. strzałale; lm M. y 1. «wyrzucenie pocisku z broni palnej (także strzały z łuku, kuszy itp.); wydostanie się, wylecenie pocisku z broni palnej; huk temu towarzyszący» Strzał armatni, artyleryjski, rewolwerowy. Celny, chybiony,… … Słownik języka polskiego
palnąć — dk Va, palnąćnę, palnąćniesz, palnąćnij, palnąćnęła, palnąćnęli, palnąćnięty, palnąćnąwszy 1. pot. «uderzyć, zadać cios, ugodzić; walnąć» Palnąć pięścią w stół. Palnąć kogoś w plecy. 2. pot. «strzelić» Palnąć sobie w łeb. ◊ Palnąć z bata, z bicza … Słownik języka polskiego
boleśnie — boleśnieej 1. «sprawiając ból» Potłuc się, skaleczyć się boleśnie. 2. «sprawiając przykrość» Dotknąć, ugodzić, urazić boleśnie słowami. 3. «w sposób świadczący o przeżywanym bólu; żałośnie, smutno» Łkać, płakać, szlochać boleśnie … Słownik języka polskiego
strzała — ż IV, CMs. strzałaale; lm D. strzałaał 1. «pocisk wystrzeliwany z łuku, z kuszy itp., składający się z pręta (drzewca) zakończonego z jednej strony ostrzem (grotem), a z drugiej zwykle piórami sterującymi (lotkami), zapewniającymi pociskowi… … Słownik języka polskiego
